Waarom een blog ?

Ik ben deze blog in eerste instantie voor mezelf gestart. Het is voor mij een ideale uitlaatklep om mijn gedachtes en emotie’s er uit te krijgen want opkroppen is nooit een goed idee die krijg je gegarandeerd later als een boemerang terug in je gezicht. Ik wil mijn verhalen ook delen met jullie om begrip en aandacht te krijgen voor dit taboe die nog zo groot is rond fertiliteit en zwanger worden.

Vanaf het moment wij wisten dat we een  fertiliteitsbehandeling moesten starten had ik een enorme nood om lotgenoten te zoeken dus ik startte waar iedereen begint en ik ging te rade bij wijze dokter Google. Ik kwam als eerste terecht bij 9maanden.be  een site/forum waar iedereen (anoniem) terecht kan met al hun vragen over zwanger worden, fertiliteit,  zwangerschap en moederschap (ook voor grootouders en adoptie is het een ideale plek). Ik vond ook lotgenoten bij De verdwaalde ooievaar deze heeft trouwens een eigen facebook pagina en deze vind je hier terug.

Ik kon er makkelijk over praten, ik ben tenslotte een open boek. Ik kreeg steun van mijn ouders en beste vrienden en ook van mijn lieve man maar eerlijk we weten toch allemaal dat geen enkel man zich deftig kan verplaatsen in het vrouw zijn, no offence. Zij wisten niet hoe ik mij voelde en wat die hormonen met mij deden. Op een gegeven moment voelde ik dat ik een totaal ander persoon aan het worden was en ik vast zat in een negatieve spiraal, al ging ik dat van zijn leven nooit toegeven. Ik kon het allemaal wel aan want ik ben een sterke vrouw maar vanbinnen in was ik een bang gebroken vogeltje. Na het lezen van andere vrouwen hun verhaal/lijdensweg voelde ik me niet meer zo eenzaam maar ik miste nog iets.

Ik heb namelijk een enorme wil om positief door het leven te gaan ‘waar een wil is, is een weg’ is een van mijn levens moto’s. Moeilijk gaat ook en daar had ik al snel vrede mee want ik had maar 1 doel voor ogen en dat was mijn toekomstige kind waar ik toen al, nog voor het verwerkt was al zo veel van hield.

Die positiviteit miste ik vaak bij mijn lotgenoten. Het is een moeilijke weg maar er over zeuren helpt niemand voorruit integendeel het duwt je nog verder weg. Als ik een baal dag had kon je mij vinden in mijn zetel met een bleitfilm op tv , en te veel snoep ik ben ook maar een vrouw hé maar ik wil er ook wel bij zeggen dat het zeker oké is om je rot te voelen en dat het oké is dat je kwaad bent omdat juist jij niet zwanger raakt maar het is niet oké om je te laten gaan. Stress is een van de grootste vijanden van onze dierbare hormonen dus wees lief voor jezelf en draag zorg voor je lichaam.

Dit is de reden waarom ik mijn verhalen met jullie wil delen, of je nu al mama bent of niet of er graag een wil zijn. Of je nu bezig bent in traject of juist heel snel zwanger werd of misschien wel onverwacht. We praten er niet over het blijft altijd maar stil. We zwijgen wanneer we onze pil weg gooien en het blijft stil de eerste drie maanden wanneer we zwanger zijn. Een vroeg miskraam delen we enkel met onze dichtste kring en het verdriet rond dat vroege miskraam dragen we alleen verder in alle stilte. Het verlies van een kind hoe klein het ook was blijft een verlies en ik wil sterk zijn en ik wil door gaan en ik wil positief in het leven staan. Maar ik wil ook begrip en een knuffel en een lach en een traan kunnen delen, voelen en beleven.