Liefde op mijn huid

Al toen ik 14 jaar was raakte ik gefascineerd door piercings en tatoeages. Ik vond het in eerste instantie ontzettend stoer en het toonde wel dat je lef moest hebben om iets te laten vereeuwigen op je lichaam. Ik mocht er natuurlijk geen van beide hebben van mijn ouders al vroeg ik regelmatig om een neuspiercing het antwoord bleef neen en zo lang ik thuis woonde mocht het niet punt.

Ik liep dan maar wat puberaal te schreeuwen dat ik direct een neuspiercing liet zetten de dag dat ik het huis uit zou zijn maar dat was dan weer buiten manlief gerekend, die toen nog mijn lief was want die stribbelde ook tegen. Hij zag namelijk ook niet graag piercings en mijn moeder was maar al te blij dat ze nog iemand in haar kamp had. Ja dan dacht ik laat ik maar gelijk een tatoeage nemen en niemand die mij ging tegen houden. Ondertussen is de stand 0 voor piercings en 4 voor tatoeages ik ben goed bezig.

Mijn gedachten waren gezet en wilde er graag eentje op mijn voet maar was er nog niet uit wat. Een kennis van ons heeft dan een ontwerp voor mij getekend omdat ik er sowieso graag een bloem in wilde verwerken. Van het ontwerp naar de afspraak heeft het nog eens 6 maanden geduurd  en zo heb ik er in totaal bijna 2 jaar over gedaan eer ik naar de pijnbank mocht ik wist dus goed waar ik aan begonnen was. De zenuwen gierden dan ook door mijn lijf. Dat het pijn deed kon ik wel al bedenken aangezien de voet een van de pijnlijkste plekjes is om een tattoo te laten zetten maar de pijn wende wel al was ik heel blij dat het voorbij was want het laatste kwartiertje hield ik het bijna niet meer uit, watje dat ik ben. Tegelijkertijd had het ook iets getriggerd in mij. De tattoo artist had mij al gewaarschuwd dat ik na mijn eerste al zou nadenken over een tweede en dat klopte wel bij mij. Het had me een soort kick gegeven wetende dat die tekening voor eeuwig er op zou blijven staan. Trots dat ik was op mijn bloempje die ik liet zetten. Ik was net 20 jaar geworden en zat midden in de fleur van mijn leven.

Een paar jaar later net na dat ik ten huwelijk gevraagd werd door mijn lief wist ik direct dat ik een nieuwe tattoo wilde. Het zou onze trouwdatum worden. Het lief zag dit ook wel zitten en ik vond dit zo’n mooi gebaar van hem want hij moest dit zeker niet voor mij doen en heb hem daar ook nooit in gepusht want hij was daar voordien allemaal niet voor te vinden. We beslisten toen ook samen om onze trouwdatum in Romeinse cijfers te laten zetten zodat het wat strakker oogde en lieten hem beide op de arm zetten. Het was ook op dit moment dat ik al wist ooit komen mijn kinderen op mijn lijf.

Van zodra ik zwanger werd van Rein kon de zoektocht naar een mooi ontwerp beginnen, lang leven Pintrest voor de inspiratie. Ik wilde voor het kind die toen nog in mijn buik zat geen kleintje, neen het mocht een grotere zijn en liefst een in kleur het moest een echt kunstwerk worden voor dat klein hoopje geluk die in mij groeide. Na Rein zijn geboorte raakte ik er eindelijk uit dat ik een vlinder wilde zetten en het liefst met watercolor effect. De zoektocht naar een goede tattoo artist die mijn idee kon verwezenlijken bracht mij bij Inksane en de artist Kenny die wat in mijn hoofd zat kon kopiëren naar mijn arm. De vlinder werd gezet en zijn naam mocht ook niet ontbreken. Als ook moest er een klein vlindertje mee vliegen die dan in teken stond voor mijn miskraam die ik voor de zwangerschap van Rein heb gehad. Zo ging mijn eerste kleine sterretje nooit vergeten worden en bleef het dicht bij mij. Het is lange tijd mijn grootste trost geweest mijn prachtige vlinder en het heelde een deel van mijn ziel. De pijn viel heel goed mee al had ik het na 2 uur ook wel gehad. Wat was ik blij dat hij er toen al op stond want de artist had er 3 tot 4 uur voor gerekend en eerlijk zat ik wel wat met de ‘poepers’. Tijdens het zetten en eens hij er op stond gaf het me opnieuw een goed gevoel.

Dat ik een week na de bevalling van Liv* al een nieuwe afspraak had bij Inksane voor een tattoo voor haar was dan ook geen verassing. De drang was zo groot om haar op mij te hebben het was een soort van houvast voor mij. Ik wil en kan haar niet vergeten en zo blijft ze altijd dicht bij mij. De afspraak was gezet en ik mocht op 1 november langs gaan. Ik schrok wel van de datum maar was dan ook wel blij wat anders een enorm trieste dag ging zijn, zo die eerste november sinds Liv* ging nu ook een mooie herinnering hebben. Vanaf nu werd 1 november de dag dat ik mijn dochter liet vereeuwigen op mij. Ik was totaal niet zenuwachtig en kon niet wachten eer die naald in mij zat. Het gaf me opnieuw een kick en ook wel een goed gevoel om eens een andere soort pijn te kunnen ervaren dan de pijn die ik in mijn ziel voelde. Haar naam mocht op mijn arm samen met mijn hart op een mooie roze wolk waar ze voor altijd zal blijven.

Het idee en ontwerp voor mijn volgende tatoeage is er al en ik kan al bijna niet meer wachten om hem te laten zetten maar nu is het nog te vroeg. Eens dit moeilijk hoofdstuk achter ons ligt wil ik een blijvende herinnering aan de hoop en moed die we altijd samen hebben gehad, dat ondanks hoe moeilijk het leven is er altijd iets moois kan uit voort komen.

Deze post wil ik graag afsluiten met een gedicht die ik heb voorgelezen op de viering van ons huwelijk op 20 juli 2013. Ik las hem toen voor vol liefde aan mijn kersverse echtgenoot en vandaag deel ik hem graag met jullie omdat hij nu nog zoveel meer betekenis heeft gekregen.

Jij staat getatoeëerd in mij

Getekend in mijn ziel

Jou beeltenis staat op mijn lijf

Van kruin tot aan mijn hiel

Jij bent mijn zomers zonnebad

Mijn lichaam zongebrand

Noem mij de zee en ik noem jou

Mijn zinderende strand

Jij bent mijn blijvend litteken

Ik raak jou nooit meer kwijt

Wij hebben ons verweven tot

Een kamerbreed tapijt

Jouw zijn staat in mijn huid gegrift

Het licht wordt nooit gedoofd

Jij staat getatoeëerd in mij

Getekend in mijn hoofd