Courage

31 oktober de wekker loopt om 6 uur af, tijd om op te staan en mij klaar te maken om opnieuw te gaan werken. 5 weken ben ik thuis geweest om mijn lichaam te laten herstellen na de bevalling van Liv* al kon ik fysiek al eerder terug starten emotioneel had ik toch nog een paar weekjes extra nodig. Ik heb in die weken ook extra genoten van Rein zo dicht bij mij te hebben. Mijn 2 mannen en ik hebben wat af geknuffeld dat we nu alle drie moeten afkicken van elkaar. Sommige vinden dat ik iet wat vroeg terug begin en vragen me of ik niet wat meer tijd nodig heb om ook emotioneel wat beter te herstellen maar herstellen doe ik niet en eerlijk wie kan hier ooit van herstellen?

Van de huisarts mocht ik mijn ziektebriefje verlengen en ik ben er zeker van  dat ze op mijn werk er alle begrip voor zouden hebben. Maar ik wil niet sterker worden met de tijd ik wil nu al sterk zijn en door gaan want de wereld draait verder en de klokt blijft tikken en de levensgenieter in mij wil niets missen. Noem het een soort van fomo maar toen onze wereld stil stond kon ik maar aan een ding denken hoe zet ik mijn klok terug voorruit? Stap voor stap dus zolang ik weet naar waar ik wil gaan kom ik er wel want het is niet de bestemming maar de weg ernaar toe die de inspanningen en het wachten waard zullen zijn.

De reden dat ik er nu, slechts 5 weken later al zo kan over denken is omdat wij een enorme supportgroep achter ons hebben staan. Een gigantisch vangnet die we enorm dankbaar zijn. Daarom wil ik in dit stukje even stil staan bij de fantastische mensen en organisatie’s die samen met mijn man en ik mee voorruit stappen.

Onze familie die onze grootste supporters zijn en altijd klaar staat om ons te helpen. Om telkens Rein op te vangen wanneer we voor de zoveelste keer naar de kliniek moesten en altijd hun eigen planning hiervoor wilden aanpassen of mee hielp denken naar de beste oplossing. Die na het verlies van Liv* klaar stonden om ons op te vangen en te helpen waar ze konden, in het huishouden, in het verwerken. We hebben de liefde van onze ouders, broers, schoonzussen en grootmoeder gevoeld. Hoe ze meeleven en ons courage blijven geven dag in dag uit.

Mijn gynaecoloog dokter Vanderbeke die al 4 jaar lang meestrijd voor onze kinderwens. Die me begeleid met haar kennis en heel oprecht is, soms te oprecht en apathisch maar hoe je het ook draait of keert ze is een krak in haar vak en leeft voor haar job en mede dankzij haar hebben wij Rein in ons leven en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Hoe sereen ze was tijdens de bevalling van Liv* en hoe voorzichtig ze met mij omging. Hoe ze daarna nog twee keer tot bij ons is gekomen zelfs vlak voor ze naar huis vertrok gewoon omdat ze nog eens wou horen en zien hoe het met ons ging. Hoe ze het de volgende dag zelf moeilijk had, ja ja ze kan ook empathie tonen, toen ze mij huilend zag zitten op mijn bed maar ook hoe ze ons courage gaf voor de toekomst.

De volledige afdeling verloskunde in het Jan Yperman ziekenhuis die mijn verblijf zo goed als mogelijk hebben doen verlopen. Van de hoofdverpleegster tot de stagiaire die mijn bloed moest komen meten een voor een krijgen zijn onze dankbaarheid voor de goede zorgen en steun die we gekregen hebben. Ook de sociale dienst van het ziekenhuis die van het eerste uur naast ons zat en al onze vragen wilde beantwoorden en onze wensen wilde respecteren. Met name Annelies die er voor heeft gezorgd dat ons meisje begraven kon worden in onze gemeente en alle praktische zaken op zich heeft genomen om ons te verlichten in ons verdriet. Voor heel deze organisatie, een grote dankjewel. Ze streven naar een zo goed mogelijke begeleiding en dit hebben ze in onze ogen ook verwezenlijkt.

Mijn vroedvrouw Skrolan die enkele uren nadat we terug thuis waren al in onze zetel zat om naar ons verhaal te luisteren en er zo goed als mogelijk voor ons wilde zijn. Die daarna nog een keer op huisbezoek is gekomen om opnieuw gewoon te luisteren, tips en raad te geven maar ook opnieuw courage voor de toekomst en die me zelfs deze week nog een berichtje stuurde omdat ze aan ons dacht. Ik deed tijdens de zwangerschap van Rein al beroep op haar kunde en ze heeft mij super goed begeleid in beide zwangerschappen en ook in de kraamperiode van Rein. Ik hoop dat ik in de toekomst ooit opnieuw haar hulp kan inschakelen ze is een toppertje.

De vzw Boven de Wolken die fotograaf Tobias van Toledo hebben gestuurd om ons dochtertje te fotograferen. Zij hebben ons een blijvende herinnering gegeven die we voor altijd zullen koesteren. Wat deze vzw niet alleen voor ons maar voor alle sterrenouders betekent is met geen woorden uit te drukken. Boven De Wolken zet zich met veel liefde vrijwillig in voor sterrenouders en –baby’s. Een staande ovatie voor alle fotografen die zich hiervoor inzetten neen wat zeg ik een standbeeld verdienen ze allemaal. Als je in de toekomst ooit een goed doel zou willen steunen denk dan ook zeker aan deze organisatie.

Onze familie en vrienden die op bezoek gekomen zijn (of deze die gepland staan voor binnenkort) al was het maar voor een arm om ons heen te slaan en die ons hebben opgebeld om te luisteren en ons te steunen en ook opnieuw courage te geven. Mijn lieve collegaatjes, mijn superteam die ervoor gezorgd hebben dat ik mij niet moest druk maken over mijn job omdat ze super flexibel waren om mijn weg vallen op te vangen en die zo hard met ons meeleven maar die ook heel blij waren toen ze mij terug hadden en dat was zeker wederzijds. De vele steunberichtjes die we hebben gekregen via alle soorten kanalen zelfs van mensen waar je het niet van verwacht. Dank je wel.

Maar ook jullie lieve lezers van mijn blog, dankjewel om jullie kostbare tijd te spenderen om mijn blog en om ons verhaal te willen lezen. Om mij na het lezen een lief berichtje/mailtje te sturen. Zelfs van totaal vreemden heb ik al de liefste reacties mogen ontvangen. Jullie allemaal geven ons de kracht en de courage om verder te gaan. We voelen ons enorm geliefd en zijn ontroerd om te zien hoeveel mensen met ons mee stappen. Samen komen we er wel want het is mede dankzij jullie allemaal hier boven geschreven dat wij opnieuw kunnen ademen. Dat we nog altijd levensgenieters kunnen zijn.

De wereld draait maar verder en de klok tikt door en ik? Ik geniet van het uitzicht terwijl ik dapper verder stap.