Sint-Maarten

Op vele plaatsen in de westhoek vieren ze op 11 november Sint-Maarten, wat uiteindelijk net het zelfde is als Sinterklaas en dus pakjestijd betekent en Rein mocht zich dus ook aan een leuke verrassing verwachten. Al is hij nu nog te klein om ten volle te kunnen beseffen wat het allemaal inhoud.

Op vrijdagavond gingen we samen met wat vrienden naar de Sint gaan kijken. Waar Rein er een zakje snoep kreeg van zwarte piet. Een handje geven wilde mijn plots verlegen schaapje wel geven maar op de schoot blijven zitten was net nog te vroeg voor hem en daar kwamen toch enkele traantjes bij te pas, ai mijn mama hart.

Groot was dan ook zijn verbazing toen we wakker werden op zaterdagmorgen en hij zijn pakjes zag staan in onze living samen met wat snoepgoed, in ons geval was dat een wafel en plopkoekjes maar normaal is dit chocolade, letterkoekjes, snoep en mandarijntjes. Later in het weekend gingen we ook langs de grootouders en peter want ook daar kreeg hij pakjes van de Sint.

Zijn cadeautjes waren

• Toet Toet auto’s bouwplaats – speelset van VTech
• Bumba speelt verstoppertje van studio100
• Rijgset van Joueco
• Ordeningsspel van Haba
• Voorlees boek van Paw Patrol
• Stickerboek van de Sint
• Speelset met 3 kranen en een bouwvakkerhelm
• Tractor
• 3 inleg puzzels
• 2 Ikea kasten om al het speelgoed in te doen want het was nodig

Ik vind het fijn en belangrijk dat speelgoed ook educatief is en hem telkens kan uitdagen in spel en fantasie. Er is niets mooier om zijn blinkende oogjes te zien en zijn glunderende blik bij het zien van al dat moois. Zo op een rijtje lijkt het ook heel veel, verwend kereltje dat het is. Al mag ik er wel bij zeggen dat hij echt wel heel braaf is geweest het afgelopen jaar.

Ik heb hem onbewust al een tijdje wat extra verwend deze periode sinds het verlies van Liv* voor mij was het eerder emotie kopen ik kreeg er een rush van om al die leuke spulletjes te kunnen kopen voor hem en het verzachte het gemis van haar een beetje, een pleister op de wonde voor het idee dat de Sint voor haar nooit een pakje zal mee hebben. Ik voel het verdriet vaak terug op borrelen maar ik laat het ook toe, zonder me dan eventjes af en laat de tranen vloeien die mijn keel dicht knijpen. Een rollercoaster van emoties die op het einde van de dag al mijn energie had opgevreten en voelde me plots zo ‘leeg’, ook al zat ik vol van de cupcakes die ik zaterdag had gebakken voor Rein en zijn neefje en nichtje.

Ik besef te meer dat ik in de toekomst nog van die momenten zal beleven waar het verdriet om ons meisje mij terug achteruit zal trekken terwijl ik zo hard vooruit wil gaan en dat ik gewoon eventjes zal moeten blijven staan voor ik terug die eerste stap kan zetten. Naar mijn lichaam en gevoelens luisteren blijft vooral in deze donkere dagen waar ik de zon zo mis belangrijk. Even wat gas terug nemen en mij in mijn zetel wentelen dicht bij mijn mannen en die momenten samen koesteren. Want soms is het meer dan oke om te blijven liggen wanneer je gestruikeld bent. Soms is het oke dat het even niet goed met je gaat en je even niet sterk kan zijn. Verdriet toelaten is misschien wel de belangrijkste vorm van sterk zijn.