Nu Rein binnenkort 2 jaar wordt, ja ik weet het 2 jaar gewoon weet even niet of ik moet lachen of huilen, herkenbaar? Bon, nu Rein dus bijna 2 is komt mijn bevalling terug naar boven. Die laatste dagen zwangerschap en dan de uiteindelijke bevalling wil ik bij deze graag met jullie delen. Aan alle toekomstige mama’s die binnenkort moeten bevallen stop nu met lezen want dit wordt alles behalve een 1x persen-en-floep verhaal denk eerder in de zin van horror/thriller/drama-feeling verhaal. Lees je toch verder onthou dan dat iedere bevalling anders loopt en die van jou vast heel fijn zal aanvoelen, NOT.
Dinsdag 17 November 2015, ik was 38 weken en 6 dagen zwanger. Toen ik na het douchen en aankleden beneden kwam moest ik (weeral) naar de wc. Ik waggel naar het toilet en merk daar dat mijn onderbroek kletsnat is. Had ik nu pipi in mijn broek gedaan?! Was het eerste die in mij opkwam. Of zou dit vruchtwater kunnen zijn? Ik bleef de hele dag wat rond nestelen want ik had de dag voordien al mijn slijmprop verloren maar de vliezen braken niet en de harde buiken bleven uit. Ook had ik de rest van de dag geen natte broek meer gehad dus ik was het incident al snel vergeten. Ik mocht diezelfde avond nog eens op controle bij de gynaecoloog die mij toen wat getoucheerd had want alles zat nog pot dicht en Rein was nog totaal niet ingedaald. Nog een bezoekje aan de monitor en we mochten na dat ik voor de 10de keer naar het toilet was geweest naar huis.
Ik stap uit de wagen en voel dat mijn onderbroek terug nat is en ik bel voor het zekerste naar mijn thuis vroedvrouw Skrolan. Die denkt toch dat het vruchtwater is die ik beetje per beetje aan het verliezen ben. We konden kiezen, of terug naar het ziekenhuis rijden of de nacht af wachten en de volgende dag binnen gaan. Ik koos voor mijn eigen bed. Ik hoopte om nog wat te rusten maar was op van de zenuwen dat ik om 5uur al onder de douche stond. Ik deed wat make-up aan en stijlde nog mijn haar, want ja ik wilde na de bevalling er wel goed uit zien op de foto’s, what was i thinking !
Om 8 uur belde ik naar het secretariaat van mijn gynaecoloog om te melden dat we in aantocht waren met het vermoeden dat ik vruchtwater aan het verliezen was. Mijn gynaecoloog haar assistente deed een halfuurtje later wat onderzoeken en ja hoor ik had bovenaan mijn vruchtzak een scheurtje waardoor ik beetje per beetje vruchtwater aan het verliezen was in plaats van een emmer die brak. We mochten blijven en werden begeleid naar de verloskamer. Onderweg daar naar toe vroeg de vroedvrouw mij nog of ik al had nagedacht over een epidurale verdoving, ben je zot dacht ik direct, natuurlijk wil ik die verdoving ik ga mezelf niet onnodig laten afzien was mijn mening.
Een geboorte plan hadden we niet buiten dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen en zeker die ruggenprik wilde. Ik installeerde mij in mijn bed en Dries had de tablet mee om zich wat bezig te houden want ik verwachte me wel aan een lange rit met mij 0,5 cm opening en niet ingedaald boeleke.
Ik begon wat harde buiken te krijgen maar had buiten wat menstruatiepijnen geen last en zat nog wat op mijn smartphone te tokkelen toen plots de vroedvrouw binnen kwam en vroeg of de anesthesist nu al mocht komen om mijn ruggenprik te steken vermits ik er sowieso een wilde en hij nu toch in de gang was (we zijn die dag met 5 bevallen ). Ik stemde in en mocht de meest glamoureuze short aan trekken. De epidurale zelf stelde niets voor, heb er niets van gevoeld en enkele minuutjes later voelde ik de verdoving al werken. De centimeters bleven echter wel uit en Rein wilde maar niet indalen waardoor ze mijn weeën begonnen opwekken. Na een extra echo die mijn gynaecologe toch wilde bleek Rein een sterrenkijkertje te zijn maar ik maakte me daar niet echt geen zorgen over. Ik had besloten om alles gewoon op mij af te laten komen zonder te veel stil te staan met wat er rond om mij aan het gebeuren was. Ik vertrouwde de gynaecoloog en de vroedvrouwen voor 200%. Ze beslisten toen ook om elektroden op Rein zijn kruin te plaatsen om hem beter te kunnen opvolgen want dit ging een pittige bevalling worden.
De uren tikten verder weg en ik werd enorm loom / groggy van mijn verdoving. Het begon te wegen op mijn maag en mocht meerdere keren (zo’n 6 keer) om een bakje roepen, die soms te laat kwam, dit kon ik echt wel missen hoor. Om 16 uur bleef ik steken op slechts 4 cm opening en ik hoorde de gynaecologe tegen de vroedvrouw zeggen dat ze me nog een halfuurtje wilde geven. Toen ik aan de vroedvrouw vroeg wat ze daar mee wilde zeggen stelde ze me direct gerust dat het mijn eerste bevalling is en het normaal is dat het wat langer duurt en dat ik mij dus zeker geen zorgen moest maken. Want het woord spoedkeizersnede was al door mijn hoofd gevlogen.
Na dat halfuurtje bleek mijn gynaecologe plots weg geroepen te zijn wegens familiale omstandigheden dus werd ik genoodzaakt om met de gynaecoloog van wacht te bevallen, wat me op dat moment eindelijk weinig kon schelen. Ze koppelde mij los van de epidurale verdoving zodat ik mijn persweeën goed zou kunnen voelen en ja hoor om 19 uur begon ik wat druk te voelen. Naïef dat ik was zei ik nog hoopvol tegen Dries dat het nu niet lang meer zou duren. Ik mocht de druk beginnen weg puffen want ik zat plots aan 9 cm maar mocht nog niet mee persen.
Om 19u30 verhuisden ze mij van mijn bed naar de arbeidstafel en mijn gynaecoloog haar assistente kwam ons bijstaan. Yes ik zat aan 10 cm en mocht beginnen persen. Ik kreeg plots een grote adrenaline kick waardoor ik alles helder en heel gefocust beleefde. De verdoving was ondertussen zo goed als volledig uitgewerkt en ik voelde mijn persweeën nu heel goed maar kon het niet als pijnlijk omschrijven, het oerinstinct nam het van me over. De weeën volgden elkaar nu heel snel op en ik had nauwelijks de tijd om op adem te komen tussen de weeën door. Daar tussen in heb ik nog eens de vroedvrouw die naast me stond onder gekotst van de spanning hoogst waarschijnlijk.
Het hoofdje kwam zichtbaar en ze vroegen of ik eens in de spiegel wilde kijken wat ik eerste weigerde maar uiteindelijk toch heb gedaan. Ik dacht in eerste instantie dat het zo’n klein spiegeltje ging zijn, plaatsten ze daar wel niet een giga spiegel van 170 cm tussen mijn benen, again what was i thinking want het was geen schoon zicht. Ik bleef maar naar mijn natte, van het zweten poedelkop kijken, ik mocht het nooit gestijld hebben dacht ik nog.
Ik moest goed in en uit ademen want Rein zijn hartje begon wat te dalen. De gynaecoloog van wacht werd opgebeld en ze zeiden dat we ons fototoestel mochten uithalen. Oke het komt nu heel dicht bij, nog een paar duwtjes en hij is er. De gynaecoloog ging niet veel doen, hij ging wel de foto’s nemen zei hij. De assistente heeft mijn volledige bevalling blijven doen maar al zat Jaques Vermeire voor me het kon me geen tuut schelen, als mijn kindje maar gezond ter wereld zou komen dat was het enigste dat op dat moment telde.
‘We gaan moeten knippen’ hoor ik de assistente zeggen maar ja er zijn er zoveel die een knipje krijgen dus liet ik het allemaal maar gebeuren. ‘De vroedvrouw gaat ook nog wat helpen duwen op je buik Evy om je baby’tje te helpen’ maar het baby’tje schoof niet mee. De gynaecoloog stelde voor dat hij zou helpen duwen, duwen? Hij kroop bijna van boven op mij en plette al mijn ingewanden tegen mijn ruggengraat, probeer dan maar eens mee te persen. Maar het bleek te werken en bij de volgende wee gingen we nog eens het zelfde doen. De wee kwam, iedereen zette zich schrap en daar was hij dan om 21u38 op 18 november 2015, ons regenboog baby’tje, onze Rein. Hij huilde heel hard en ik huilde zachtjes mee. Een explosie van liefde overviel me. Een overweldigend soort liefde die oersterk was en nooit meer te breken zou zijn, onze zoon, liefde van ons leven hoeveel schoner het leven toen al was met hem erin.
Na enkele minuutjes drong het tot me door dat de vroedvrouw, gynaecoloog en de assistente van alles aan het klaar zetten waren. ‘We vrezen dat we nog wat naaiwerk gaan hebben Evy, na het zetten van de knip ben je doorgescheurd’. Wablief, doorgescheurd????!!!
And the winner is me… ik was namelijk doorgescheurd in de 3de categorie, jaja ze hebben het al in categorieën onderverdeeld en die van mij was de op een na ergste categorie, slik. Een dik uur naaiwerk hebben ze gehad om de schade zoveel mogelijk te beperken, ai ai dacht ik, daar gaan onze romantisch nachten. Maar eens ik Dries zag zitten met ons grootste geluk in zijn armen kon die scheur me ook niets meer schelen. Het was het allemaal waard geweest, HIJ was het allemaal waard geweest.
En ok ik geef het toe ik heb de daaropvolgende 8 weken dagelijks pijn gehad aan mijn scheur, echt ik kon niet zitten niet liggen en zelfs wandelen deed pijn dus de spreuk dat alle pijn vergeten is direct na de geboorte is zever in pakjes in mijn ogen. Zelfs nu 2 jaar later kan ik het mij nog levendig herinneren hoe het was en hoe het voelde. Maar ik kan er wel bij zeggen dat alles mooi genezen is en terug is zoals voorheen.
Niet te geloven dat we gewoon al twee jaar verder zijn en Rein al een ferme peuter geworden is. Dat we al zoveel herinneringen hebben samen, van de duizenden foto’s nog maar te zwijgen. Zijn mama mogen zijn is het grootste geluk in mijn leven en ik koester hem als een schat en ben iedere dag zo dankbaar dat ik zijn mama zijn mag.
Ik wens het iedereen die een onvervulde kinderwens heeft dit zooo hard toe om het zelfde geluk te mogen ervaren. Aan de mama’s die al heel lang wachten of in een fertiliteitstraject zitten heb veel courage voor de toekomst, het is het wachten meer dan waard allemaal. Mama zijn is ten slotte, voor mij althans, het mooiste wat er is.
ik wilde een kind 
Geef een reactie