Terug naar het ziekenhuis

Daar zat ik dan, terug recht over die mottige grijze muur wat voor me uit te staren. Het was exact 8 weken geleden dat ik er voor het laatst was of 51 dagen. Manlief was mee en wat was ik blij dat hij er was want ik zag er al dagen tegen op. De laatste dagen was ik wat emotioneler dan anders en het verdriet stapelde zich op en ja ja het kwam weeral eens door de hormonen want mijn maandstonden kwamen er voor het eerst sinds Liv* terug door. Aan een kant was ik ook opgelucht want dit was toch een teken dat mijn lichaam goed aan het herstellen was.

We reden de o zo bekende route richting het ziekenhuis. We moesten ons wat haasten om op tijd te zijn. Het voelde allemaal zo vertrouwd aan en ik was aan een kant ook wat opgetogen dat ik er terug was. Ik heb de laatste vier jaar zo vaak deze bekende route 21 genomen, de deur van het verloskwartier voorbij gewandeld, de lange gang door voor ik links mocht afdraaien en dan richting wachtkamer. Ik vertraagde mijn stap want ik had mijn herfstlaarsjes aan en je kon me al van ver horen afkomen in draf. Wat buiten adem kwamen we toe en ik zag alleen maar bolle buiken voor me. Ik keek weg en stapte over op automatische piloot.

We waren enkele minuutjes te laat maar zoals gewoonlijk was ook de gynaecoloog wat laat. Plots ging de deur open en er kwam een lesbisch koppel naar buiten. Glunderend en gelukkig zagen ze er uit en gaven elkaar een liefdevolle kus. Zij hebben ten minste goed nieuws gekregen nu ik nog.

Dit was een controle afspraak om mijn baarmoeder te controleren of alles terug in orde zou zijn. Of de baarmoeder wel leeg zou zijn. Dit voelde zo dubbel, de laatste keer toen ik een echo mocht laten doen was mijn buik nog gevuld met liefde.

We mochten naar binnen en de gynaecoloog nam haar tijd om te luisteren hoe het met ons ging. We konden rustig ons verhaal bij haar doen. Ze gaf me ook een complimentje dat ik er goed uitzag. Gelukkig had ik een goede dag vandaag dacht ik nog want het gaat echt op en af. Ik heb dagen dat ik mijn verdriet niet onder controle heb en dagen dat ik vol energie en levenslust zit.

En dan volgde de echo. Ik mocht achter het vertrouwde grijze gordijntje mij omkleden, hoe vaak ik mijn kleren over de stoel in de hoek heb neergelegd is niet te tellen. Ik installeerde mij op de onderzoekstafel en hield mijn adem in. De confrontatie met mijn lege baarmoeder viel goed mee en ik kon rustig mijn adem uitblazen. Op het eerste zicht zag alles er goed uit maar ik zag aan haar blik dat ze naar iets zocht. De twijfel staat op haar gezicht te lezen en ze vreest dat er een restje van de placenta is achtergebleven. Doordat ze twijfelt gaat ze even overleggen bij een collega gynaecoloog. Ik mag me terug aankleden en wachten.

Ondertussen kijken we naar de vele geboorte kaartjes aan de muur een soort wall of fame lijkt het wel. Ik heb zelfs wat kritiek op sommige kaartjes of over een ‘rare’ naam die op sommige kaartjes staan…

Wanneer de gynaecoloog terug is verteld ze ons dat ze iets gezien hebben in de spier van mijn baarmoeder maar dat het niet duidelijk is of het om een restje placenta is of een kleine cyste of misschien wat verkalking. Via de baarmoeder kan ze er sowieso niet bij omdat de spier te ver naar achter zit en dat een curettage onnodig is. Om uit te sluiten of het wel om een placentarest gaat mag ik eerst langs het labo gaan om bloed te prikken, voor de 15579ste keer om te zien of mijn hcg hormoon wel terug op 0 stond. Ik mocht de volgende dag bellen voor het resultaat hiervan. Ondertussen stelde ze voor dat ik 1 maand een lichte anticonceptie pil kon innemen, gracial. Na het nemen van die pil zouden kort erna mijn maandstonden door komen en zo zou mijn baarmoeder eens goed ‘gekuist’ worden en wie weet wat er dan nog zit komt er misschien vanzelf wel uit. Het is  wat gissen natuurlijk want we weten eindelijk niets. De spreekwijze je komt dommer buiten dan je binnen gaat is hier duidelijk van toepassing.

Ook dat moet er nu nog bijkomen. Naast die hele weg die we al hebben afgelegd is er plots weer een scherpe bocht naar links die we niet zagen aankomen. Eens buiten en onderweg naar het labo beginnen manlief en ik er zelfs om te lachen dat het weer niet raar is dat uitgerekend wij weer en dan vooral ik weer moeilijk moet doen. Allee mijn lijf doet weer moeilijk, eigenwijs karakter. Diezelfde avond nam ik voor het eerst in 4 jaar opnieuw een anticonceptie pil wat heel raar aanvoelde voor mij. Al die tijd een vurig verlangen gehad om zwanger te worden (en dat verlangen is er nog altijd) en nu moest ik opeens hormonen innemen die juist een zwangerschap in de weg zou staan. Al ben ik wel realistisch genoeg dat de kans om ooit natuurlijk zwanger te worden bij ons bijna nihil is en we voorlopig nu nog niet opnieuw zwanger willen zijn, toch bleef ik het heel vreemd vinden.

De volgende dag kreeg ik gelukkig het goede nieuws dat mijn hcg op 0 stond en er dus geen placentarest is achtergebleven, halleluja! Maar er zit daar wel iets die er niet hoort te zitten, maar wat? Aanstaande zondag 26/11 mag ik opnieuw naar het ziekenhuis voor een mnr scan. Wat dat als resultaat gaat geven zal ik pas twee dagen later weten en hoe het dan verder zal gaan wordt zeker nog vervolgd…