Rollercoaster van emoties

Dat ons leven een rollercoaster van emoties is de laatste maanden is nogal zacht uitgedrukt. Ik slinger heen en weer tussen het leven terug oppikken en verstikkend verdriet. Maar de goede dagen duren langer en de dagen waar het verdriet hoog zit laat ik gewoon aan me voorbijgaan al zijn die dagen wel vaker op automatische piloot.

De goede dagen gaan zo goed dat het soms lijkt alsof dit verdriet, dit groot verlies nooit heeft plaats gevonden en zelfs mensen die dicht bij ons staan vergeten soms wat ons is overkomen omdat ik gewoon mijn vrolijke zelf kan zijn. Daar ben ik ontzettend blij om dat ik mezelf niet verloren ben want ik was hier wel bang voor. Die eerste dagen wist ik zelfs niet of ik dit ooit te boven zou kunnen komen. Maar ik blijf leven en voel me nog steeds ‘gelukkig’ al weet ik wel dat ik op een of andere manier me nooit meer compleet gelukkig zal kunnen voelen.

Dit heeft zo’n grote impact op mijn leven gehad allemaal. Zwanger worden, zwanger blijven, het moederschap. Ze zeggen wel eens wanneer een kind geboren wordt, wordt ook de mama geboren en ik kan me wel vinden in die denkwijze. Het heeft me ook dankbaarder gemaakt, zachter gemaakt en al zeker geduldiger gemaakt. De controlefreak in mij is, in sommige gevallen, een rustig zieltje geworden.

Het leven is wat het is en wat komt dat komt en als de dingen niet lopen zoals je gehoopt of gedroomd had dan is dat maar zo. Die controle los laten vond ik heel moeilijk. Ik heb letterlijk mijn leven en onze toekomst die manlief en ik voor ogen had in een ander zijn handen moeten leggen en nog steeds zijn ze in iemand anders zijn handen. We hebben moeten vechten en de oorlog die we voeren is nog altijd niet voorbij maar samen komen we er wel. We zijn het type koppel die dit zal overwinnen ook al zijn nu moe, slapen doen we later wel.

Wanneer de verdrietige dagen voorbij zijn zit ik altijd terug boordevol energie, waar die vandaan komt geen idee maar het is net alsof ik de energie van de dagen ervoor erbij krijg. Dan kan ik bergen verzetten al ben ik tegen de avond wel helemaal opgebrand. Dan steek ik Liv* haar kaarsje aan en wentel ik mezelf in de zetel, idealiter met manlief die mij een voetmassage geeft, een glaasje wijn en de slimste mens op tv, al wil manlief niet altijd die massage geven, ik de wijn niet drinken wil omdat ik mijn lichaam zo alcoholvrij mogelijk probeer te houden en haal ik nooit de finale van de slimste mens omdat ik meestal al lig te ronken in zetel.

Eenmaal boven in bed lijk ik altijd terug klaar wakker en kan ik de slaap maar niet vatten en zie ik het altijd maar weer middernacht worden. Eens in slaap kan ik gelukkig wel doorslapen tot de ochtend. Het is dan ook in de vroege ochtend dat ik al weet of het een goede of slechte dag zal worden. Gisteren was een triestige dag waar ik de tranen niet kon tegen houden. Vandaag was het een goede dag met veel kusjes en knuffels van Rein en wat me-time, wat eindelijk betekend mezelf op de bank en TLC op tv wanneer Rein zijn middagdutje doet. Wat morgen te bieden heeft weet ik niet. Het enige dat ik wel weet is dat ik elke dag opnieuw terug opsta, mezelf recht trek en opnieuw doorga met vechten soms met een lach en soms een traan en dat is allemaal oké.