Een tijdje geleden schreef ik over mijn controlebezoek aan het ziekenhuis. Ik moest na die controle onder de scanner omdat er nog iets in mijn buik zou zitten wat vermoede op een klein placenta restje. Die vermoedens werden bevestigd. Het gaat echter om een heel klein stukje maar het zit er en ik wil het eruit.
Curetteren lukt niet omdat het in mijn baarmoeder spier zit en die zit te ver naar achter. Ze zouden het operatief kunnen verwijderen maar daar gaan we nog even mee wachten. Mijn gynaecoloog en haar collega’s uit het UZ Gent hopen dat mijn lichaam het zelf zal oplossen. Volgende controle staat gepland op 13 februari dus op hoop van zegen dat het dan gewoon al verdwenen is.
Dit nieuws heeft me wel terug wat van slag gemaakt. Het vertrouwen in mijn eigen lichaam heeft terug een deuk gekregen en dat vertrouwen lag al op de grond en ik heb terug iets om over te piekeren. Opnieuw een ‘tegenslag’, weer gepieker en slapeloze nachten opnieuw mezelf oprapen en door gaan want ik wil zo graag door gaan. Ik wil kunnen vliegen maar besef terug maar eens dat ik opnieuw langs start zal moeten gaan. We beginnen opnieuw bij kruipen maar hoe ‘traag’ dat kruipen ook gaat we blijven wel voorruit gaan. Kwestie van positief te blijven hé.
Al dat gepieker, twijfel en angst, want het maakt me toch wel wat bang voor de toekomst, maakt me ook zoekende. Zoekende naar mezelf want ik lijk soms zo verdwaald maar soms is het oké om de weg kwijt te zijn, zo kom je eens op plaatsen waar je anders nooit zou heen gaan. Dan is het tijd om nieuwe dingen te ontdekken en lijkt die nieuwe weg dan toch niet zo verloren.
Zolang ik die nieuwe dingen kan aangaan met mijn twee mannen aan mijn zij zal ik blijven doorgaan. Thuis bij hen voel ik me veilig voel ik me geborgen en welkom. Kan ik mezelf zijn en kan ik ademen vind ik de rust die ik nodig heb en kan ik mijn batterijen terug opladen. Bij hen kan ik genieten van het leven en de kleine dingen die dat leven met zich meebrengt en daar zal ik altijd dankbaar voor zijn het zijn ten slotte de liefdes van mijn leven.
Geef een reactie