Overal op instagram verschijnen de beste nine on instagram van 2017 waar je een collage te zien krijgt van je 9 beste foto’s van het afgelopen jaar. Ik deelde 199 foto’s goed voor 12270 likes in 2017. Ik zet ze voor jullie graag eventjes op een rij.
22 maart. Rein was net 16 maanden geworden en we stonden op het punt om te verhuizen naar ons nieuwe thuis. Ik werkte sinds 1 februari terug fulltime dus het was een enorm hectische periode. Ik was op zoek naar het evenwicht tussen fulltime werken, gezin en huishouden en tussen in mocht ik nog eens ons hele hebben en houden verzamelen om te verhuizen.
Ik had er een week verlof voor genomen maar de schilderwerken bleken wat langer te duren dan voorzien en het verhuizen op zich schoof met enkele dagen op, frustratie. De telenet installateur kwam te laat en kende er de ballen van. Ik heb tot 2 maal toe gezegd dat hij beter zou vertrekken als hij er toch niets van kende, frustratie. Ik was de enige die verlof genomen had van ons twee dus stond er alleen voor om alles in dozen te sorteren, klaar te zetten en om ondertussen nog te zorgen voor mijn peutertje, frustratie. (al kreeg ik veel hulp van mijn lieve mama) Ik zat in mijn laatste wacht week van ronde 4 in mijn fertiliteitsbehandeling en had last van alle mogelijke zwangerschap symptomen die je maar kan bedenken, had de ene vapeur na de andere en een hoofd vol puisten, frustratie. De bom ontplofte in mijn hoofd toen ik later in de week een negatieve zwangerschapstest in handen had, teleurstelling. April ging een betere maand worden geloofde ik en ondertussen had Rein geen enkel probleem om te wennen aan ons nieuwe huis of zijn nieuwe kamer want dat was ook iets waar ik over piekerde. Doodmoe ben ik terug gaan werken de volgende maandag.
4 april. De rust leek terug gekeerd en we vonden al snel ons plekje in dat nieuwe grote huis en ik genoot volop van onze mooie grote tuin. We verhuisden naar ‘den boere buiten’ volledig tussen de velden in een klein smal straatje waar je dan nog een lange verharde weg in moet voor je op onze oprit kan rijden. De eerste lente dagen kwamen piepen en met een buitenkind als Rein was het zalig vertoeven tussen het groen. Ik keek super hard uit naar de zomer, de zon en de vitamineD die het met zich mee zou brengen.
21 en 25 april. Zalig zo s’morgens knuffelen in de zetel nog in onze pyjama. We genoten van de eerste lente kriebels samen met Rein die volop aan het groeien was en de peuterpubertijd kwam ook al om de hoek koekeloeren. Het lukt hem steeds beter om alles te begrijpen en aan te geven wat hij zelf wil, ook het woordje neen komt in zijn woordenboek te staan. We probeerden van ieder moment te genieten en te profiteren van onze blonde god. Ik droomde weg en verlangde vurig naar nieuw leven in mijn buik naar een broertje of zusje voor Rein. Wie weet zijn we volgend jaar deze tijd met 4 ipv van 3. We zaten midden in ronde 5 en waren super positief ook al was er dat stemmetje in mijn hoofd die de iui al riep en ik kon aan niets anders meer denken.
30 augustus. We waren zwanger! Eindelijk! 13 weken om juist te zijn. We hadden een heerlijke zomer gehad. Onze dichte kring wist van onze zwangerschap maar verder was het nog geheim. We zijn uiteindelijk na 13 maanden en in onze eerste iui ronde zwanger geworden. Gelukkig want manlief en ik konden beide de stress niet meer aan en gingen sowieso een pauze inlassen mocht die eerste iui ook mislukt zijn maar het was niet nodig want op 4 juli om 6 uur in de ochtend zat ik met een positieve test aan de keuken tafel. Na een goede 12 weken echo en een perfecte nekplooimeting wilden we het van de daken schreeuwen. Rein wordt grote broer en of het nu een broertje of zusje zou worden het maakte voor ons niet uit voor ons was het ons 2de hoopje geluk die zo, zo welkom was.
17 en 18 oktober. 2 weken ervoor hebben we afscheid moeten nemen van ons dochtertje en zusje Liv*. Zo’n pril en verschrikkelijk verlies. Ik was samen met mijn mama en Rein onze boven aan het opruimen er waren nog wat laatste dozen van op zolder die na de verhuis in een vergeten hoekje gezet waren en nu ik toch thuis was kon ik die maar beter eens onderhanden pakken. Plots in al ons getetter was ik Rein even uit het oog verloren. hij was naar onze slaapkamer gelopen en op bed gekropen. Ik vond hem op mijn kant van het bed met Liv* haar knuffeltje. Ik vertelde Rein dat dit het knuffeltje van zusje is maar dat het bij mama en papa mag slapen omdat zusje er niet meer is. Hij legde zich neer en hield het stevig vast. Zo ontroerend mooi. Zo dankbaar voor hem zoveel verdriet om haar maar vooral heel veel liefde voelde ik op dit moment dat ik er een foto moest van maken en hem wilde delen met iedereen die hem wilde zien. Hoe geluk en verdriet soms hand in hand kan gaan en dat naast dat verdriet ook ruimte moet kunnen zijn om samen te lachen, dansen, zingen en te springen. Ik genoot ondanks het verdriet om Liv* nog harder van Rein alsof ik de liefde voor haar ook aan hem wilde geven.
Midden in de rollercoaster van emoties schreef ik mijn eerste blog bericht en werd ‘Ik wilde een kind’ geboren die een lichtpuntje werd in het donker.
27 november. Rein zijn tweede verjaardagsfeest was voorbij en we genoten nog na van al dat leuks en lekkers. De familie kwam samen om taart te eten en ik had deugd van al die warmte om me heen. We krabbelden terug overeind en Rein had er zichtbaar ook enorm veel deugd van. In korte tijd begon hij de kleuren te herkennen, zelfstandig spelen en fantaseren, ging het praten vooruit en groeide hij uit al zijn kleren en ik deed de ene online bestelling na de andere want eens de nieuwe broekjes en truien gearriveerd waren bleken zijn pyjama’s ook veel te klein of hoe ik mijn koopgedrag verantwoorde tegen manlief.
4 december. Facebookmemories bracht me terug naar dit moment. Rein was 10 dagen oud en we kwamen voor het eerst echt buiten. Ons eerste uitje werd een tripje naar de Colruyt maar ik weet nog hoe zalig ik dat vond om uit onze cocon te kruipen en de wereld in te stappen als gezin. Rein zat lekker dicht bij mij in de draagdoek een zalige uitvinding en iets die iedere kersverse mama zou moeten hebben. Zalig vonden we het beide en het is een van mijn kostbaarste herinneringen aan een van de mooiste tijden in mijn leven.
2017 zal voor eeuwig in ons geheugen gegrift staan als het jaar van de rollercoaster. We zijn heen en weer geslingerd geweest tussen hoop en teleurstelling. We hadden nog nooit zoveel stress en we hebben gepiekerd, gevloekt, gehuild en werden verscheurd en gebroken maar we zijn nog niet kapot. We hebben ook gelachen tot onze buik pijn deed en hebben genoten, gedanst en gezongen we hebben geknuffeld, gekust en hebben lief gehad. We zijn oprecht gelukkig en dankbaar geweest.
December heeft ons rust gebracht en we zijn volledig klaar om 2017 achter ons te laten. We nemen de herinneringen mee in onze rugzak en staan te popelen om aan 2018 te beginnen want het nieuwe jaar zal nieuwe kansen en uitdagingen in petto hebben waar ik nu nog niet veel over kan zeggen maar een ding is zeker dat het mij goesting heeft gegeven goesting in nieuwe dingen en nieuwe kansen die ik met beide handen zal vast nemen.
Ik wens jullie allemaal heel veel liefde, geluk en gezondheid toe voor het komende jaar. Dat jullie mogen lachen tot jullie buikpijn hebben en mogen kraaien van plezier. Zing uit volle borst ook al is het katten vals. Dat jullie mogen genieten van al het moois het leven te bieden heeft en wanneer dat leven even tegen zit vergeet dan niet lief te zijn voor jezelf en vergeet niet dat tussen de regen en de zon er altijd ergens een regenboog tevoorschijn komt.
ik wilde een kind 
Geef een reactie