In de vierde week van de #ouderzonden gaat het over Invidia (nijd – jaloezie – afgunst) Wat voor velen moeilijk toe te geven is , is denk ik dat iedereen wel eens jaloers is van iemand anders maar dat het vaak om materiële zaken gaat. Ik ben op dat vlak te rationeel om jaloers te zijn van materiële spullen en prullen van een ander. Maar op gebied van ouderschap stond mijn antwoord al snel klaar wanneer ik de vraag van week 4 te lezen kreeg.
‘Wat zou je direct overnemen van een andere ouder mocht je kunnen?’
Slechts 1 ding zou ik over willen nemen. Slechts van 1 iets word ik bijna groen van jaloezie de wicked witch is er bijna niets tegen.
Vruchtbaarheid.
Vruchtbaarheid is de bron van alle leven het grootste doel waarom er vrouwen op de wereld rond lopen en dit is nu eenmaal iets die mij is ontzegd. Het voelt als een soort falen dat mijn lichaam niet doet wat het hoort te doen. En ik weet ik kan hier niets aan doen. Ik heb dit niet in de hand en we zijn met miljoenen lotgenoten op de wereld die eindeloos hunkeren naar een positieve test. Die maand na maand en soms jaar na jaar verder vechten en proberen wat bij sommige zo makkelijk lijkt te gaan.
Vooral in tijden waar social media constant in your face zit en je vaak alleen maar perfecte gezinnetjes ziet passeren. Er gaat bij mij geen week voorbij of ik zie een zwangerschapsaankondiging passeren en altijd maar weer schrijf ik vol enthousiasme ‘gefeliciteerd met dit wonder geniet ervan.’ En ik meen het echt oprecht van uit het diepste van mijn hart maar toch zit dat jaloersbeestje te knabbelen aan mijn ziel.
Ik wens het niemand toe om fertiliteitsproblemen te hebben verre van ik gun iedereen die met een kinderwens rondloopt snel een gezonde zwangerschap toe maar ik gun het mezelf nog het allermeest.
Nu ik zelf mama ben herken ik vaak die jaloerse blikken die ik zelf vaak had voor Rein er was omdat het verlangen soms zo obsessief kon worden. De hormonen die door je lijf gieren helpen ook al niet. En geduld hebben staat niet in mijn woordenboek.
Maar hoe dankbaar ben ik nu dat ik mama ben van een stoere peuterjongen en een klein sterrenmeisje. Vol verlangen blijf ik nog even wachten op ons derde wonder die hopelijk dankzij de hormonen die ondertussen terug in mijn lijf zitten niet lang meer op zich zal laten wachten.
Lieve mama’s hier en ver daarbuiten. Geef je jullie schatten vandaag even een extra knuffel voor alle mama’s hier en ver daarbuiten die met lege armen achter blijven? Ik weet dat ik het doe elke dag opnieuw.
Ps: ze zijn het wachten meer dan waard en eens dat vuile beestje tevoorschijn komt die jaloersheid heet vergeet dan niet dat jou tijd ook zeker nog komt. Liefs van een lotgenote.
ik wilde een kind 
Geef een reactie