Liv*

4 juli 2017

Het was een dinsdagochtend om 6u30. Ik zat alleen aan de keukentafel. Rein lag nog in bed en Dries was in de living toen ik een plus teken zag verschijnen op de zwangerschapstest die ik net had gedaan. We waren zwanger en wat waren we blij maar niet euforisch nee het was een spannende blijdschap want ik wilde eerst nog mijn bloedresultaten afwachten. Om 17u45 ben ik na het werk naar het ziekenhuis gereden om mijn bloed te laten en prikken en de volgende dag kreeg ik het goede telefoontje dat mijn waarden goed waren en we wel degelijk zwanger waren van baby nr 2. Ik droomde weg en liet me vallen op een mooie roze wolk.

Het was zomer en ik voelde me goed had quasi geen last van kwaaltjes dus dit beloofde een hele andere zwangerschap te worden dan Rein waar ik 5 maanden boven de pot had gehangen. Ik genoot van ieder moment de eerste echo’s waren goed en na 9 weken mochten we het hartje voor het eerst fel horen bonken. Kippenvel en krop in de keel momenten.

Ook de 12 weken echo was goed. Ons kleintje groeide flink en zat op het gemiddelde in de curve en ook de nekplooimeting was goed waar ik enorm opgelucht van was. Onze dichte familie en vrienden wisten heel snel van deze zwangerschap ook omdat zij van heel dichtbij onze behandelingen volgden en toen Dries zijn euforie deelde met enkele voetbal vrienden en we hier en daar al zelf de vraag kregen of het waar was dat wij een tweede kindje verwachten besloten we het nieuws met iedereen te delen. Ik was ten slotte al 13 weken zwanger, voelde me goed en met dit kleintje was ook alles goed dus waarom nog wachten.

Vrijdag 8 september

Ik zat in mijn wagen en was op weg naar huis ik had een vrij weekend en we hadden van alles gepland om samen met ons drietjes te doen toen plots mijn telefoon ging. Ik zag het nr van het ziekenhuis verschijnen op mijn scherm en zette mij snel even aan de kant van de weg. Ik nam op en hoorde mijn gynaecoloog haar stem. Ze had geen goed nieuws te vertellen. Het hele gesprek die hoogst waarschijnlijk maar 3 minuutjes heeft geduurd was als een waas aan me voorbij gegaan. De resultaten van mijn nipt test waren niet positief en het was belangrijk dat ik zo snel mogelijk een vruchtwaterpunctie liet doen om 100% zeker te zijn of alles wel oke was met ons kleintje. Ik moest eerst alles laten bezinken en kon niet meer helder denken ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Mijn roze wolk werd plots donker zwart.

Tranen met tuiten kwam ik huilend toe bij mijn ouders ik had Dries gebeld of hij direct naar daar wilde komen. Ik vertelde hen van het telefoontje en daar stonden we dan met z’n allen te huilen. Maar snel waren we positief we moesten afwachten op de extra echo en die punctie wilde we toch zeker laten doorgaan. De maandag erna belde ik met een professor van het UZ Leuven die me toch wat gerust kon stellen. Ik maakte een afspraak voor de vruchtwaterpunctie in het AZ Sint-Lucas in Brugge. Weer moesten we twee weken wachten voor die kon doorgaan zo’n punctie brengt ook heel wat risico’s met zich mee en ik was nog nooit zo bang geweest in heel mijn leven. We wisten ondertussen dat ons kleintje een meisje was. Haar naam stond al jaren vast dit meisje zou de naam Liv krijgen. Ik praatte en zong tegen mijn buik en hield ze contant stevig vast alsof ik al wist dat het afscheid van haar dichterbij aan het komen was. Ik wilde dat ze nog alle liefde die ik voor haar had kon voelen en alsof ze me hoorde begon ik in die week ook haar kleine schopjes te voelen. Wat was het een prachtig moment om het leven in mijn buik te voelen en zo ook Liv haar liefde.

Dinsdag 26 september 2017

Gespannen zaten we naast elkaar in de wachtkamer voor we naar binnen mochten. Een hele lieve gynaecoloog kwam ons halen ze was gespecialiseerd in prenatale diagnostiek. Ik vroeg haar om eerst nog een duidelijke echo te nemen voor ze de punctie wilde uitvoeren en dit deed ze 30 minuten hebben we nog naar ons meisje kunnen kijken en plots kregen we te horen dat haar hartje niet oké was. Dries nam mijn hand vast de gynaecoloog wreef troostend over mijn arm en ik kon niets zeggen. Mijn hart brak maar ik wilde me sterk houden voor de punctie die nog volgde die gelukkig pijnloos en snel voorbij was. We bespraken onze opties de verschillende scenario’s en wat ons te wachten zou staan. Ik mocht nog een kwartiertje rusten en toen mochten we naar huis. In de auto liet ik mijn tranen gaan.

Vrijdag 29 september 2017

Ik kreeg telefoon van mijn vaste gynaecoloog dat mijn resultaten binnen waren van de punctie en ik mocht onmiddellijk gaan om alles te bespreken. Dries kon jammer genoeg niet gemist worden op het werk maar mijn mama stond gelukkig direct klaar om mee te gaan. De punctie bevestigde onze ergste nachtmerrie. Liv had een ernstige hartafwijking en daarnaast een genetische afwijking. Vooral haar hartje had het zwaar te verduren te zwaar al zo vroeg in de zwangerschap en het was gissen hoe die verder ging evolueren. Er was al sprake van hartoperaties kort na de geboorte als ze de geboorte al ging halen want ook dat kon niemand ons met zekerheid zeggen. In de weken ervoor hadden Dries en ik de knoop al doorgehakt wat we zouden doen. Iedere arts en vroedvrouw die we gesproken hadden in de afgelopen weken gaf ons allen het zelfde advies en hoe hartverscheurend bijna mensonwaardig dat advies ook was wisten we dat het de enige juiste beslissing was voor haar. We kozen ervoor om Liv alleen maar liefde te laten voelen en te kennen. We wilde haar niet volpompen met pijnstillers en wilde niet in haar laten snijden voor operaties die ons nog geen 50% kans op slagen gaven. Haar leven zou niet het leven zijn die wij haar zo graag hadden willen geven en we besloten naar haar hartje te luisteren die toen al zo moe was.

Zondag 1 oktober 2017

Ik was misselijk opgestaan en was de ganse dag doodziek ik heb letterlijk mijn verdriet eruit gekotst mijn lichaam ging in een soort schok en ik kon niet meer. Dries en ik besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Daar kreeg ik onmiddellijk iets om te kalmeren en kreeg ik via een infuus vocht om uitdroging te voorkomen. Ik werd rustigere toen ik eenmaal in de verloskamer was. Hier gingen we Liv voor het eerst ontmoeten. Zo gek dat we 23 maanden eerder hier ook waren voor de bevalling van Rein hoe blij we toen waren zo verdrietig waren we nu.

Maandag 2 oktober 2017

Om 4u s’ nachts werd ik ingeleid en om 7u brak mijn water. Ik schrok van de hoeveelheid en Dries riep snel een vroedvrouw ter hulp. Ik moest zo snel mogelijk epidurale verdoving krijgen. Ze willen namelijk niet dat je fysiek nog alle pijn moet dragen van de bevalling.

Om 10u20 voelde ik een lichte druk en daar was ze dan. Zo klein zo lief zo verschrikkelijk stil maar ook zo mooi was ze alsof ze sliep. Ze was perfect met tien vingertjes en tien teentjes twee oogjes mooi dicht en een perfect gezichtje. Ik was verliefd en door de adrenaline kon ik geen tranen laten. Dries brak hij had al, al die weken zich sterk gehouden voor mij maar die dag kon hij niet meer en nu moest ik er voor hem zijn.

Tobias van ‘Boven de Wolken’ kwam prachtige foto’s nemen van Liv die we voor altijd zullen blijven koesteren. We hielden haar vast, kozen haar mutsje en dekentje waar we haar in wikkelden. Haar knuffeltje mocht dicht bij haar liggen zo zou ze nooit alleen zijn. Ik schreef haar een brief en liet nog wat foto’s van ons afdrukken om bij haar in haar kistje te stoppen zo waren wij voor altijd bij haar.

14 maart 2018

Vandaag zou ik 40 weken zwanger zijn van Liv. We hebben nog altijd verdriet maar houden op onze eigen manier Liv levend binnen ons gezin en ons leven en er wordt nog dagelijks over haar gepraat. Ik ben ook blij dat ik het hoofdstuk zwanger zijn vandaag kan afsluiten. De 9 maanden zijn voorbij en ik hoef niet meer te tellen hoeveel weken ik normaal zwanger zou moeten zijn. De rust is terug gekeerd en we kijken vol positieve energie hoopvol naar de toekomst.