Ik zie het wel nog vaker de trieste blik die mensen mij geven na het horen van Liv* haar verhaal of ons medisch traject. Sommige beginnen zelfs spontaan te huilen terwijl ik op dat moment geen kropje voel. En dan komen meestal dezelfde woorden over de tong. Chapeau hoor dat je er zo kan over praten of amai ik zou het niet kunnen hoe jij het doet. Maar ik had geen keuze.
Moest je dan ook nog bevallen ? Ja…
Dan zie ik de pijn en medelijden in hun ogen maar vergis je niet dat geeft me ook kracht en steun. Ik herken het ook wel als je soms hoort of leest wat mensen in hun leven moeten meemaken dan denk ik ook wel eens van hoe doen zij dat toch? Ik had ook nooit gedacht dat wij ooit in deze situatie terecht zouden komen maar een mens weet nooit waar hij of zij komt in zijn leven.
De bevalling en de stilte die er was na dat alles achter de rug was, was zo pijnlijk. Het soort pijn die letterlijk pijn doet alsof je hart uit je borstkas zou springen. Het was het meest vreselijke dat ik ooit heb moeten meemaken en die dag is een stukje van mezelf mee gestorven. Ook moet je, je kindje nog begraven en daarna het normale leven terug proberen oppakken klinkt onmogelijk maar ik had geen keus.
Hoe doen ze het? Hoe hebben ze het gedaan ? Ze lijken nu best wel gelukkig ?
En wij zijn ook nog altijd gelukkig zoals ik hier al eerder geschreven heb zoeken wij als gezin het geluk in kleine dingen , in positieve dingen en genieten we van elkaar.
En misschien weet ik het zelf ook allemaal niet hoe ik het heb gedaan en nog altijd doe maar juist daarom, ik heb geen keuze…
ik wilde een kind 
Geef een reactie