Een jaar later

2 oktober 2017

Ik lig in het ziekenhuis in verloskamer 5. De epidurale die in mijn rug zit zorgt ervoor dat ik wat kan slapen want de nachten ervoor was er van slapen nauwelijks sprake van geweest. Liv* zit op dit moment nog in mijn buik maar dit zou niet lang meer duren.

De rest van haar verhaal kan je hier lezen.

1 jaar later sta ik zonder zwaar hart en met letterlijk kriebels in de buik op. Ik maak me klaar en ontvang een eerste berichtje van een hele lieve vriendin dat ze aan ons meisje denkt. Een eerste traan loopt over mijn wang niet uit verdriet maar uit dankbaarheid dat ze door andere nog niet vergeten is.
Ik smeer Rein zijn boterhammetjes en maak zijn schooltas klaar. Ik haal hem humeurig uit bed en ons ochtendritueel kan beginnen. Ik zet hem af op school en krijg nog een dikke knuffel van hem.

Plots komt het besef dat we 1 jaar later zijn. Niet te geloven wat dat doet met een mens ? Een jaar geleden gingen we door de hel en terug waren we verdoofd en leefde we op automatische piloot. Maar het heeft ons niet klein gekregen. We hadden van dag een besloten dat we hier beter en sterker uit zouden komen en dat gebeurde ook.

Wat een jaar. Omgaan met het verlies en de nasleep daarvan. Na een lange droevige en donkere winter besloten we in de lente van dit jaar een nieuwe iui behandeling te starten en die was in de eerste ronde raak. Yes eindelijk stond het geluk aan onze kant. Maar hoe blij we ook zijn dat we heel binnenkort ons tweede zoontje mogen verwelkomen blijft het gemis om Liv* ook sterk aanwezig. Alle dingen die ik nu voor babybroer kan doen had ik ook zo graag voor haar gedaan. Kleertjes uitzoeken, doopsuiker kiezen, geboortekaartje maken. Het zijn allemaal dingen die nu zoveel gemengde gevoelens bij mij naar boven brengen. Dan voel ik mij daarnaast ook terug schuldig voor het kleintje die nu in mijn buik zit omdat ik ondanks alles voor hem altijd aan haar blijf denken. Dank u (NOT) hormonsters !

Het was ook een jaar vol mooie momenten en een jaar van lachen gieren brullen tot onze buik er van pijn deed. Een jaar waar echte vriendschap en echte liefde nog meer betekenis kreeg. Een jaar vol verandering privé maar ook op werkgebied. De nieuwe kansen die we kregen hebben we gegrepen en zijn we voluit voor gegaan. Een jaar van duizend knuffels en kaarsjes die werden aan gestoken van regenbogen en zonneschijn.

En wanneer ik dan vandaag een lief berichtje ontvang of er steekt een kaartje in onze brievenbus die er ons aan doet herinneren dat er nog heel veel mensen aan ons denken en ook aan haar dan maakt dat mij dankbaar voor dat jaar waar intens verdriet hand in hand loopt met intens gelukkig zijn.