Ondertussen ben 37 weken zwanger. De ongemakken van hoogzwanger zijn komen ook bij mij aan bod. Weinig slapen, heel vaak moeten plassen, last van voorweeën. Pijnlijke rug en bekken, het aftellen is letterlijk begonnen. Maar als ik terugkijk naar deze zwangerschap in vergelijking met mijn vorige zwangerschappen is er toch een wereld van verschil.
Mijn eerste zwangerschap werd snel een miskraam en de zwangerschap van Rein was er niet een voor in de boekjes. Tot 22 weken had ik dagelijks last van misselijkheid doorheen de dag en toen ik 26 weken zwanger was kreeg ik verplichte platte rust omwille van een verkorte baarmoederhals en mocht ik terug utrogestan nemen om de harde buiken te kalmeren. Ik heb mijn laatste trimester dus doorgebracht in mijn zetel tussen vier muren (de andere optie was een ziekenhuis opname) Ik werd er heel triestig van en kon echt niet genieten in die periode. Ik had tijdens de zwangerschap van Rein ook zwangerschapsdiabetes dus ook dat was geen leuke ervaring. Naast het vele overgeven moest ik ook nog heel hard opletten wat ik juist at want ik stond op strikt dieet hiervoor. Ik moest wekelijks mijn bloed prikken en de waarden goed bijhouden in een dagboek. Gelukkig kon ik het met het goed volgen van dat dieet perfect onder controle houden en hoefde ik gelukkig geen insuline te spuiten.
De zwangerschap van Liv* was ook geen rozegeur al viel de misselijkheid de eerste 13 weken enorm goed mee in vergelijking bij Rein. De laatste 4 weken dat ze toen nog bij me was waren er van afscheid en verdriet dus kon ik mij toen niet focussen op het lichamelijke.
En toen werd ik in april dit jaar voor de 4e keer zwanger. Door dat wij dankzij een iui behandeling zwanger werden wist ik het ook al enorm vroeg dus die eerste prille weekjes had ik buiten wat bijwerkingen van de utrogestan nergens last van maar ik hield mijn hart al vast eens de 6 weken er aan kwamen maar de typische kwaaltjes bleven uit. Ik heb zoals ze zeggen een ‘droom’ zwangerschap (al is iedere zwangerschap een droom en een wonder).
Tot nu toe ben ik geen enkele keer misselijk geweest (op het keren in de buik van stuit naar hoofdligging na op 35weken) en heb ik al de ganse zwangerschap tonnen energie. Ook de suikertest was goed dus kon ik deze keer zwangerschapsdiabetis ook al van het lijstje schrappen, driedubbele-YES! Mijn enige fysieke kwaaltjes waren zwangerschapsjeuk (ja dat bestaat echt) en ik heb enorm last van bekkeninstabiliteit beginnen te krijgen tegen het einde van mijn 2e trimester. Het gevolg van 2 zwangerschappen op 1 jaar tijd liet zijn sporen na en ik moest luisteren naar mijn lichaam.
Dat dit veruit de emotioneelste zwangerschap ging zijn hoef ik jullie niet uit te leggen natuurlijk. Ik kreeg laatst de vraag van een lotgenoot ‘hoe overleef je die 9 maanden’ na het eerder verlies van een kindje. Wel het is zoals het er staat. Het is overleven. Het is dolgelukkig zijn en enorm beangstigend tegelijkertijd. Het is gerust gesteld zijn wanneer je op echo mag gaan om twee dagen later terug te piekeren of alles wel nog oké is daar binnen. Het is je lichaam zien veranderen en hopen dat het je niet de steek zal laten. Het is vertrouwen proberen hebben en enthousiast en vol trots zeggen dat alles super gaat maar vanbinnen heb je nog zoveel verdriet. Het is dankbaar zijn voor het gene dat komt en tegelijkertijd je schuldig voelen tegenover het kindje dat je mist. Het is een constante strijd. Het is slopend en neemt veel energie in beslag. De zwangerschapshormonen zorgen dan nog voor een extra soeplepel emoties dus ik kan jullie vertellen dat er hier al wat afgebleit is de laatste maanden.
Maar van al die deze dingen is er altijd 1 iets het zelfde gebleven en dat is liefde. Oh wat verlang ik om binnenkort ons zoontje in de armen te mogen nemen. Om hem plat te kunnen knuffelen en een hart te hebben die ontploft van al dat geluk en liefde. Om de koude winterdagen met zijn vier in bed te kunnen liggen en om gewoon te genieten van elkaar en van het samen zijn.
We gaan de laatste weken misschien wel dagen in voor we aan dit nieuwe hoofdstuk kunnen beginnen. Maar voor nu zal ik nog even genieten van die bolle buik en zijn flinke stampen voor ik hem met iedereen moet beginnen delen.
ik wilde een kind 
Geef een reactie