Soms voel ik mij eenzaam

Hoe gaat het nu eindelijk met mij? Op het eerste zicht gaat het goed. We zijn alle vier gezond, hebben een warme thuis en (bijna) elke dag vers eten op ons bord. De propere kleren liggen in de kast en we hebben familie en vrienden die we graag zien. Kortom op het eerste zicht gaat het dus uitstekend dus ik heb niets om over te klagen.

Maar als ik heel eerlijk ben voel ik me al een hele tijd niet zo goed. Ik voel nu pas dat ik heel lang aan 200 per uur ben gegaan. Alles ging goed ik moest niet zeuren maar doorgaan. Ons leven is gewoon ook druk. Werken, huishouden, twee schatten van kinderen, sociaal zijn, sporten, boodschappen en koken. Het leven van ons vlamingen raast maar door en ik voel dat ik de pedalen verlies. Ik MOET nu per direct stoppen en een pauze nemen. Een pauze van het geleefd worden. Ik ben op en dat is iets waar ik het heel moeilijk mee heb.

Ik merkte sinds enkele maanden dat ik heel snel overprikkeld raak en ik s’avonds niet aan ontspannen of ontprikkelen toe kom. Ik wil altijd overal het beste van mezelf geven en ik voel gewoon dat ik dat niet meer kan op dit moment. Ik ben op en ik zeg nu stop voor ik crash want dat wil ik niet! Niet voor mezelf en al zeker niet voor mijn gezin. Ik heb dit ook nog met niemand durven delen. Het voelt aan als een soort falen wanneer ik zoveel wil geven en zo graag verder wil gaan maar het is te veel. Het vraagt te veel van mezelf.

Ik mis Liv ook al was ze nog zo klein en zo kort maar bij ons. Ik mis alles wat en wie ze had kunnen zijn…. Ik wil niet ‘zeuren’ want ik ben zo dankbaar voor Otis. Hij kleurt onze dag zo hard. Ik ben helemaal holderdebolder verliefd op dat kind! Maar wat doet het pijn om Liv niet op te zien groeien. Hoe ging ze zijn? Welke haar kleur ging ze hebben of welke kleur van ogen. Hoe ging ze ruiken en hoe zou haar stem geklonken hebben. Ik mis zoveel. Ik heb niets geen enkele herinnering met haar en dat doet pijn. En die pijn mag er zijn. Punt. Ook met het hele fertiliteits gebeuren blijf ik het emotioneel heel moeilijk hebben om dit te aanvaarden ook al klinkt dit misschien stom. Dit is gewoon hoe ik mij nu voel.

Het is moeilijk om dit uit te leggen dat je naast de liefde die je voelt en krijgt van de mensen om je heen dat je toch voor een deel diep ongelukkig bent. Ik vind het lastig om te verwoorden dat het niet elke dag lukt zoals ik het had gewild. En ik voel me hier zo alleen in. Ik heb dit nog met niemand durven delen maar ik voel een soort eenzaamheid door me heen. Alleen in mijn gedachten en verdriet. Eenzaam ook omdat ik voel dat mijn hele kijk op het leven veranderd is en ikzelf als persoon nu ook helemaal anders ben en in het leven en het moederschap sta.

Vandaar dat ik onlangs de keuze heb gemaakt dat het nu tijd is om wat gas terug te nemen. Ik wil niet meer aan 200 per uur blijven gaan. Ik wil leven en alles omarmen ook al zijn er dagen bij die minder goed gaan. Ik wil los laten en een voorbeeld zijn voor mijn jongens. Ik wil zo veel en wil zo graag vooruit maar ik moet nu echt even een pauze nemen. Ik moet mild zijn voor mezelf en even heel hard aan zelfzorg doen.

Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel met iemand wilde delen maar ik voel dat ik vast zit en het moet er uit dus kom ik naar hier want deze blog is mijn klankbord. Mijn digitaal dagboek. Vandaag gaat het minder goed en dat is helemaal oké want toegeven dat het nu eenmaal niet elke dag zonneschijn is, is ook voor mezelf zorgen. Aanvaarden om morgen terug los te laten.