2 jaar mijn Liv

1 oktober 2017 staat voor mij gelijk aan de donkerste dag uit mijn leven.

Het was mijn laatste dag samen met Liv. Ik wist dat ze de volgende dag zou komen en mijn lichaam reageerde heel slecht op de stress en verdriet. Ik wilde me zo graag sterk houden vooral omdat Rein er was en ik gewoon zijn leuke mama wilde zijn maar de pijn die zo diep zat moest er op een of andere manier uitkomen. Vanaf ik wakker werd die zondagochtend voelde ik me ziek en zo misselijk ik kon de hele dag niets binnen houden. Ik werd duizelig en voelde dat ik alle controle verloor zowel mentaal als fysiek voelde ik me zo gebroken alsof ik nooit meer heel zou kunnen worden. We beslisten om ook eerder dan voorzien naar het ziekenhuis te vertrekken eenmaal daar hoefde ik niet meer sterk te zijn. Daar werd er voor ons gezorgd.

Tobias van Toledo die vrijwilliger is bij Boven De Wolken kwam op haar geboortedag foto’s nemen die we voor altijd zullen blijven koesteren.

Liv haar hele verhaal kan je hier verder lezen.

Vandaag zijn we 2 jaar verder en kan ik wel degelijk zeggen dat ik terug heel ben. Ik voel me niet meer kapot al zal er voor altijd een groot litteken aanwezig zijn. Een litteken die af en toe tegen trekt en een gevoelige plek zal blijven ondanks de vele potjes niveacréme die je erop smeert.

Morgen is het haar 2 geboortedag en ik vraag me steeds vaker af hoe ze er nu zou uitzien. Hoe zou ze ruiken of voelen en welk karakter zou ze hebben ? Nooit hoorde ik haar lachen nooit moest ik haar troosten. Nooit zag ik de kleur van haar ogen of hoorde de klank van haar stem. Nooit voelde ik haar plakkerige handje in de mijne. Nooit geen eerste stapjes. Geen eerste schooldag, geen haarbandjes of eerste staartjes. Geen roze kleertjes vol glitter. Geen K3 luidkeelsmeezingen in de auto en nooit geen barbiepoppen op haar verjaardag. Van al dat missen word ik zo intens verdrietig.

In mijn hoofd zie ik haar voor me. Met bruin golvend haar en grijsblauwe ogen. Ik hoor een giechelend meisje trappelend op de toppen van haar tenen. Ze kijkt verwonderd naar haar pakjes en klapt luid in haar kleine mollige handjes. Ik zie haar gelukkig snoetje. Ik knipper met mijn ogen en dan is ze terug weg. Ik zie Rein en Otis spelen met hun auto’s en voel de liefde voor hen als een warm dekentje over me neerglijden. Ik ben ontzettend dankbaar dat zij er wel zijn en dat ze elkaar hebben en dat is mede dankzij hun kleine grote zusje. Daarom dat we haar geboortedag ook een klein beetje wil vieren want ze bracht ook zoveel liefde met zich mee wanneer ze terug vertrok.