Trots op mijn lijf

Al van jongsaf aan heb ik een haat-liefde verhouding met hoe ik er uit zie. Waarom? Dat heeft verschillende redenen, die ene opmerking die bleef hangen toen ik 11 jaar was, meisjes/vrouwen rond om mij die negatief praten over hun uiterlijk terwijl ik hen wel heel mooi vond. Hen horen zeggen dat ze te dik zijn of dat ze zichzelf bijna dagelijks bekritiseren heeft mij twijfels gegeven over mijn eigen uiterlijk want zij, die mooie meisjes, vonden zichzelf niet mooi en ik vond hen mooier dan mezelf dus ik was, in mijn hoofd, automatisch ook niet mooi. Iedere foto die genomen werd ging ik eerst heel kritisch gaan bekijken en als ik mezelf niet goed op de foto vond staan dan moest die verwijderd worden! Ik was te dik, lachte niet mooi genoeg, zat raar, kleren waren niet goed, kapsel lag nie goed, droeg geen make-up,…

Conclusie ik heb mezelf onzeker gemaakt en tot vandaag heeft dit een grote invloed op mijn leven. Het lijkt een eeuwige innerlijke strijd met mezelf.

6 jaar geleden kraakte er iets in mij toen de gynaecoloog ons vertelde dat natuurlijk zwanger worden er niet ging inzitten voor ons. Ik had de medische term ‘luie eierstokken’ gekregen. In mijn hoofd was ik de schuldige, mijn lijf deed niet wat het hoorde te doen. We gingen van start met ovulatiestimulatie en ik nam hiervoor lutenyl, clomid, pregnyl en utrogestan. 4 verschillende soorten hormonen gingen mij en mijn lijf helpen aan die baby. Ik kwam in 6 maanden tijd 10 kilo bij en dan was ik nog niet eens zwanger. Ik kreeg een miskraam en mijn zelfbeeld brokkelde helemaal naar beneden maar ik toonde dit niet aan de buitenwereld en verdrong die gevoelens heel hard. Die gevoelens verborg ik achter mijn eeuwige glimlach.

Het enige die belangrijk was op dat moment was zwanger worden en blijven. Alleen dat babytje was van tel dus ik cijferde mezelf helemaal weg. Ik werd zwanger van Rein, was lang heel erg ziek en teste positief op zwangerschapsdiabetes, stom lijf.

Na de geboorte van Rein kwam dat vertrouwen niet terug, ik had een hele zware bevalling met een lang herstel. De borstvoeding liep voor geen meter, weer liet mijn lijf mij in de steek, mijn volledige focus en alle energie ging naar hem. Ik denk dat veel jonge mama’s het eerste jaar als kersverse mama het zwaarste vonden of zo heb ik het toch ervaren.

Toen Rein 1 jaar werd voelde ik me mentaal terug sterker dus besloten we om een nieuwe behandeling te starten voor een broertje of zusje. Weer vroeg ik teveel van mijn lijf. Ik werd zwanger van Liv* maar de natuur stak er stokken in en ik ging mentaal en fysiek tot het uiterste. Mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen zakten heel ver onder 0 maar wederom toonde ik dit veel te weinig, artsen, vroedvrouw, psycholoog, praatgroepen, therpateuten, lotgenoten, familie, vriendinnen,… overal deed ik Liv* haar verhaal maar ik zweeg over mijn eigen verhaal.

Maar Liv* verliezen was ook een keerpunt voor mij want na haar geboorte verloor ik in 4 maanden tijd 9 kilo, ik ging 3x in de week gaan sporten en at veel bewuster. Ik buigde negativiteit om in positieve energie. We starten een nieuwe iui behandeling en waren snel zwanger van Otis. Ik bleef mentaal naar het positieve kijken. Ik had een zalige zwangerschap en kreeg een droombevalling. Mentaal was er rust en ik genoot van Otis zijn eerste jaar met volle teugen van mijn 2 jongens. Mijn zwangerschapskilos was ik snel terug kwijt maar het sporten bleef wat achterwege. Tijd en zin ontbrak maar daar ging in 2020 verandering in komen!

En toen werd ik opnieuw zwanger. Dit keer spontaan en ik was nog nooit zo trots op mijn lijf! Dat trotse gevoel heeft me doen stilstaan en nadenken. Ik ben niet lief geweest voor mijn lijf. Ik heb het uitgescholden en verwenst, tranen gelaten en het verstopt, het faalde keer op keer dus hoe kon ik er trots op zijn? Maar wat ik niet besefte was dat het me alles gegeven heeft wat ik van hem vroeg. Het werkte niet altijd mee maar bleef gaan ook al wilde het een pauze het bleef doorgaan voor mij.

Het werd het eerste huisje van mijn kindjes. Het heeft gedragen, gevoed, gezorgd en getroost en daar ben ik ongelooflijk fier op! Mijn zelfbeeld is nog altijd niet zoals het hoort maar daar wordt aan gewerkt stap per stap en terwijl kijk ik vol bewondering en trots naar mijn groeiende buik. Want hoe meer hij groeit hoe dichter ik kom bij ons meisje en ik ben nog nooit zo trots geweest op dat lijf van mij.