Mijn bevallingsverhaal van Mae.

Donderdag 27 augustus

39 weken en 2 dagen zwanger

Mijn mama komt me vandaag wat helpen met de jongens en het huishouden. De nacht was kort door de vele voorweeën en de pijn in mijn bekken. Het feit dat ik nauwelijks de energie had om de jongens voldoende aandacht te geven zorgde voor een mentale dip. In de zetel liggen of in bed kruipen zorgde alleen maar dat ik lag te piekeren en de harde buiken waren ook al sinds de middag contstant aanwezig dus ik besliste om actief te blijven. Ik en mijn mama kookten samen en bereide nog wat dingen voor om dan in te vriezen. De jongens speelden de hele tijd fijn samen en Dries was onverwacht wat vroeger thuis van zijn werk zo kon hij helpen de jongens in bad te steken. Ik nam zelf een ontspannende douche en kroop daarna samen met Otis op mijn schoot in de zetel. Hij genoot van de knuffeltjes en het samen kijken naar plop terwijl hij zijn avondmelkje dronk.

Oh mijn liefste Otis wat hou ik zo ontzettend veel van jou. Jij diegene die zoveel verdriet vervangde in zoveel liefde en geluk na een hele donkere periode. Ik hou je wat steviger vast en kan niet wachten om jou als grote broer te zien voor dat kleine zusje die binnenkort komt. Papa draagt je naar bed waar je direct als een blok in slaap valt.

Rein ruimde samen met Dries het speelgoed op en kroop daarna naast me in de zetel en ook al was het ook voor hem bedtijd hij mocht nog wat langer opblijven van ons. Om 21u20 is het dan toch wel echt tijd voor zijn bed. Hij wilde dat ik hem nog een verhaaltje voorlas maar Dries zei dat ik moest rusten. Hij werd wat verdrietig en mijn mamahart breekt een beetje. Ik zeg hem dat ik wel mee zal gaan terwijl ik hem aai over zijn mooie blonde haren. Al lachend zeg ik nog tegen Dries ‘ik ga nog eens goed die trappen doen je weet nooit hé’. We gaan met zijn drietjes naar boven en 1 minuut later ten midden op de trap voel ik druk op mijn blaas en verlies een paar druppels. Mijn water breekt. Ik zeg tegen Dries nog niets ga even naar het toilet om daarna naar Rein zijn kamer te gaan. Ik vraag Dries of hij toch het verhaaltje wil lezen en gelukkig maakt Rein er geen probleem van. Ik knuffel Rein nog heel hard en geef hem nog 100 kusjes. Ik kriebel over zijn buikje en rug en hij giecheld er op los.

Oh mijn liefste Rein wat wordt je groot en wat ben ik ongelooflijk trots op jou! Amper 4 jaar en 9 maanden en al zo’n ongelooflijk persoontje dat je bent. Een grote helper voor mij en een geweldige grote broer voor Otis. Wat kijk je uit naar de komst van je zusje. Elke dag vraag je wanneer ze komt. Wat zie ik je ontzettend graag! Jij die van mij een mama maakte. Jij mijn eerste kindje en met wie ik alles een eerste keer zal beleven. Mijn oudste kindje met je gouden haar en gevoelig zieltje ik hoop dat je altijd jezelf kan blijven. Papa ligt naast je in bed en jij valt rustig in slaap in de armen van je grootste held.

Eenmaal ik beneden kom ga ik nogmaals naar het toilet omdat de druk in de buik blijft maar nog geen teken van weeën of voorweeën. Ik verlies nu ook bloed dus voor mij het signaal om de vroedvrouw te bellen. Ze bevestigd dat mijn vliezen waarschijnlijk zullen gebroken zijn. We beslissen om nu af te wachten wat mijn lichaam zal doen en ik kan haar elk moment opnieuw terug bellen wanneer ik dat nodig vind. Ik leg de telefoon neer en 5 minuten later starten mijn weeën. Ze komen direct al om de 4 minuten. Dries en ik beslissen niet lang te wachten en bellen opnieuw mijn vroedvrouw op en vragen of ze langs wil komen om een inwendig onderzoek te doen zodat we weten hoever ik sta. Dries belt erna mijn mama op zodat zij voor de jongens kan komen zorgen want ik voel aan alles dat de bevalling gestart is. Dat gevoel werd bevestigd door de vroedvrouw die na onderzoek ons aanraad om naar het ziekenhuis te vertrekken. Mijn mama komt toe, we maken ons klaar en dan zijn we weg terwijl ik de weeën, die nu al om de 3 minuten kwamen, begon weg te puffen.

Om middernacht komen we aan in het ziekenhuis via de spoed. We werden begeleid naar het verloskwartier en na een inwendig onderzoek zit ik al aan 5cm ‘oef we zitten al een de helft’ ik vraag een epiderale verdoving al wil de vroedvrouw nog even afwachten. De tijd gaat razend snel en de weeën komen heftiger. Ik merk dat ik mijn ademhaling en focus verlies door de pijn en raak wat in paniek. Ik vraag opnieuw een epidurale verdoving. Ik zit tussen de 6 en 7 cm opening dus het kan nog net zegt de vroedvrouw. Het leek een eeuwigheid te duren eer de dokter er was met die verlichtende prik. Hij moet tussen 2 weeën in prikken en net wanneer de epidurale er in zit voel ik al de drang om te persen. De vroedvrouw controleert opnieuw en ik heb volledige ontsluiting. Ze belt naar de gyneacoloog dat hij nu moet komen want de baby komt eraan. Ik verleg me naar de arbeidstafel en heb nog steeds veel pijn maar het is dragelijker dankzij de epidurale (die werkte nog niet voldoende om pijn vrij te zijn want het ging zo snel)De assitente komt binnen en ik mag bij de volgende contractie mee persen. Een paar minuten later en enkele keren moeiteloos persen mocht ik ons dochtertje aannemen. Daar ben je dan onze liefste Mae. Wat ben je prachtig en wat lijk je op je broertjes! Ik kan niet stoppen met kijken naar je en voel een explosie van liefde binnenkomen.